دلایل درآوردن ایمپلنت دندان
شکست ایمپلنت دندان یکی از رایج‌ترین دلایل خارج کردن آن است و این موضوع اغلب به دلایل مختلفی اتفاق می‌افتد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم:
- عفونت: عفونت یکی از عوامل اصلی شکست ایمپلنت دندان است. این مشکل معمولاً به دلیل عدم رعایت بهداشت دهان و دندان یا مصرف سیگار به وجود می‌آید. در بیشتر موارد، احتمال اینکه ایمپلنت به دلیل اشتباهات یا عوامل دیگر در طول فرآیند کاشت آلوده شود، بسیار کم است.
- شل شدن ایمپلنت: در صورتی که فشار وارده به دندان جایگزین شده بیش از حد معمول باشد، ایمپلنت ممکن است شروع به حرکت کند. این وضعیت که به عنوان اضافه بار شناخته می‌شود، می‌تواند فرآیند جوش خوردن ایمپلنت با استخوان را پیچیده کند و موجب شل شدن آن شود. این مشکل بیشتر زمانی پیش می‌آید که ایمپلنت به طور فوری در دهان بیمار قرار داده می‌شود، در حالی که بیمار شرایط مناسبی برای دریافت آن ندارد.
- پس زده شدن: پس زده شدن ایمپلنت می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. این وضعیت ممکن است به دلیل آلرژی‌ها یا شرایط پزشکی خاص بروز یابد. بیماری‌هایی مانند روماتیسم مفصلی، لوپوس، اسکلروز چندگانه، دیابت نوع 1 و 2 کنترل نشده، بیماری‌های لثه، بیماری سلیاک، سرطان سر و گردن (که شامل پرتو درمانی ناحیه فک‌ها می‌شود) و حتی تروما ممکن است به پس زده شدن ایمپلنت منجر شوند. در این موارد، ایمپلنت ممکن است به عنوان گزینه‌ای غیرمناسب شناخته شود و دندانپزشک قبل از انجام فرآیند کاشت ایمپلنت باید معاینه کامل انجام دهد تا از عدم وجود مشکلات پزشکی اطمینان حاصل کند.
- جابجایی و برخورد با سینوس یا اعصاب صورت: در موارد نادر، ایمپلنت ممکن است دچار جابجایی شده یا با سینوس‌ها یا اعصاب صورت برخورد کند که منجر به بروز مشکلات جدی شود و دندانپزشک را مجبور به درآوردن ایمپلنت کند.
برای پیشگیری از شکست ایمپلنت‌های دندانی، بهترین راه این است که به استخوان اجازه داده شود تا به طور کامل به میله ایمپلنت جوش بخورد. این فرآیند که به آن استئواینتگریشن گفته می‌شود، باید به طور کامل تکمیل شود تا دندانپزشک بتواند با اطمینان روکش و اباتمنت را روی ایمپلنت قرار دهد. این مرحله از فرآیند کمک می‌کند تا ایمپلنت به طور پایدار و محکم در دهان باقی بماند.
به طور کلی، اگر تمامی مراحل به درستی انجام شوند و عوامل پیشگیری مانند جوش خوردن مناسب ایمپلنت با استخوان و رعایت بهداشت دهان و دندان رعایت شوند، احتمال شکست ایمپلنت به حداقل می‌رسد و نیازی به درآوردن ایمپلنت نخواهد بود.
نحوه در آوردن روکش ایمپلنت
زمانی که ایمپلنت دندانی با شکست مواجه می‌شود، باید اقدام به درآوردن ایمپلنت کرده و به فکر جایگزین باشید تا از بروز مشکلات جدی‌تر جلوگیری شود. پس از برداشتن ایمپلنت دندانی، ناحیه آسیب دیده ترمیم خواهد شد. اگر بافت استخوانی کافی و سالم در محل باقی مانده باشد، می‌توان یک ایمپلنت دندانی جدید را جایگزین کرد.
چگونگی فرایند درآوردن ایمپلنت دندانی به مدت زمان حضور آن در دهان شما بستگی دارد. هدف این است که ایمپلنت شکست خورده را برداریم و در عین حال، کمترین آسیب ممکن به استخوان وارد شود. روش‌های برداشتن ایمپلنت بر اساس اینکه شکست ایمپلنت در مراحل اولیه یا دیرتر اتفاق افتاده باشد، متفاوت است. دو روش متداول برای خارج کردن ایمپلنت دندانی وجود دارند.
لطفا جهت رزرو نوبت در کلینیک ایمپلنتینو از طریق دکمه رو به رو اقدام کنید:
شکست زودهنگام ایمپلنت
شکست زودهنگام به معنای برداشتن ایمپلنتی است که هنوز به طور کامل با استخوان جوش نخورده است. این فرایند برای بیمار مشابه جراحی اولیه قرار دادن ایمپلنت دندانی است. در این روش، بیمار تحت بی‌حسی قرار می‌گیرد. اگر قبلاً روکش و اباتمنت بر روی ایمپلنت نصب شده باشد، این قطعات ابتدا برداشته خواهند شد. سپس مرحله نهایی خارج کردن میله ایمپلنت انجام می‌شود.
این روش‌ها مشابه ابزارهایی هستند که برای کشیدن دندان استفاده می‌شوند. ابزارهایی همچون اهرم، الواتور یا فورسپس ممکن است برای برداشتن ایمپلنت استفاده شوند. معمولاً ایمپلنت به راحتی با پیچاندن از داخل استخوان خارج می‌شود.
شکست‌های زودهنگام معمولاً طی ۴۸ ساعت اول پس از قرار دادن ایمپلنت رخ می‌دهند. فرآیند درآوردن ایمپلنت هایی که هنوز به درستی با استخوان جوش نخورده‌اند و ایمپلنتهایی که شل باقی مانده‌اند، مشابه هم است.
شکست دیرهنگام ایمپلنت
در صورتی که ایمپلنت دندانی قبلاً با موفقیت با استخوان فک جوش خورده باشد، امکان درآوردن ایمپلنت وجود دارد. اما این کار نیازمند انجام روش‌های پیچیده‌تری است و ممکن است به بیهوشی کامل نیاز داشته باشید.
انتخاب روش مناسب بستگی به میزان استخوان باقیمانده در اطراف ایمپلنت دارد. حتی اگر استخوان فقط ۲ تا ۳ میلی‌متر باشد، همچنان می‌تواند ایمپلنت را محکم نگه دارد.
رایج‌ترین روش برای این کار، استفاده از فرآیند مکانیکی است. ابزار خاصی به نام فرز ترفین (trephine bur) برای بریدن ایمپلنت همراه با بخشی از استخوان اطراف آن به کار می‌رود. این ابزار برای برش دقیق و ایمن بافت استخوانی که ایمپلنت در آن قرار دارد، استفاده می‌شود. معمولاً تنها بخش کمی از بافت استخوانی که بیشتر از ۱ میلی‌متر نیست، برش داده می‌شود. این فرآیند معمولاً کافی است تا ایمپلنت شل شده و بتوان آن را خارج کرد.
پس از درآوردن ایمپلنت، ناحیه به دقت تمیز می‌شود و جراح دهان را بررسی می‌کند که آیا نیاز به پیوند استخوان برای ترمیم بافت استخوانی از دست رفته وجود دارد یا خیر. برای آماده‌سازی ناحیه جهت نصب ایمپلنت جدید، لازم است که منطقه به طور کامل بازسازی شود.
بسته به موقعیت پروتز دندانی، ممکن است برای پاکسازی ناحیه، بخشی از بافت استخوانی سالم برداشته شود. این فرآیند هیچ گونه آسیبی ایجاد نمی‌کند و بیمار فقط گرمایی را احساس خواهد کرد که در هنگام برش استخوان توسط دستگاه فرز به وجود می‌آید.
گشتاور معکوس رو به بالا تنها زمانی می‌تواند ایمپلنت را خارج کند که استخوان سالم زیادی در اطراف ایمپلنت باقی نمانده باشد.
ایمپلنت دندانی که به‌درستی با استخوان جوش نخورده باشد، می‌تواند با استفاده از امواج اولتراسونیک خارج شود. این روش که به آن “پیزو سرجری” (Piezo surgery) گفته می‌شود، زمانی به کار می‌رود که ایمپلنت‌ها دچار شکستگی یا جابجایی شده باشند. استفاده از امواج اولتراسونیک به جای فرز ترفین باعث بهبودی بهتر استخوان فک می‌شود.
روش سوم استفاده از لیزر است. این روش زمان‌بر است، اما آسیب کمتری به استخوان وارد کرده و ترک‌های ریز کمتری نسبت به روش‌های دیگر ایجاد می‌کند.
امروزه روشی نوین با استفاده از ابزار هوشمند به نام “آداپتور” برای درآوردن ایمپلنت‌ها وجود دارد. این روش به جراح این امکان را می‌دهد که ایمپلنت را بدون نیاز به برش بافت استخوانی خارج کند. آداپتور دستگاهی است که قادر به تولید گشتاور زیادی است که موجب شل شدن و خارج شدن ایمپلنت از استخوان می‌شود.
با این حال، تمام ایمپلنت‌ها را نمی‌توان تنها با آداپتور برداشت. در برخی مواقع، بافت استخوانی اطراف ایمپلنت پیوند محکمی ایجاد کرده که برای شل شدن ایمپلنت، برداشتن بخشی از آن ضروری است. در این موارد، پیش از استفاده از آداپتور برای خارج کردن ایمپلنت، بخش کوچکی از بافت استخوانی برداشته می‌شود.
مزیت بزرگ استفاده از آداپتور این است که معمولاً نیازی به برداشتن بافت استخوانی سالم نیست، بنابراین می‌توان ایمپلنت جدید را بلافاصله نصب کرد.
علل شکست ایمپلنت چیست؟
شکست ایمپلنت دندان می‌تواند به دلایل مختلفی مانند فشار زیاد هنگام خوردن غذاهای سفت، ضربات مستقیم به دندان‌ها، عفونت‌ها و التهاب لثه، یا پوکی استخوان در اطراف ایمپلنت رخ دهد. همچنین، کیفیت پایین ایمپلنت‌ها یا مشکلات در فرایند جراحی نیز می‌توانند عامل شکستگی باشند. برای جلوگیری از این مشکلات، انتخاب ایمپلنت مناسب، رعایت بهداشت دهان و دندان و مراقبت صحیح از ایمپلنت اهمیت بالایی دارد.
روش های خارج کردن ایمپلنت
روش درآوردن ایمپلنت از استخوان فک دقیقا معکوس روش کاشت آن است. در این فرآیند، جراح ابتدا تاج را برداشته، اباتمنت را خارج کرده و در نهایت پیچ ایمپلنت را باز می‌کند.
حفظ استخوان فک بیمار در هنگام درآوردن ایمپلنت از اهمیت بالایی برخوردار است. بهترین ابزارها برای این کار، ابزارهای دندانپزشکی هستند که قادر به اعمال نیروی کافی برای خارج کردن پایه ایمپلنت بدون آسیب به استخوان فک باشند. هدف اصلی جراح در انتخاب روش مناسب، این است که ایمپلنت را بدون آسیب به استخوان فک خارج کند.
برای خارج کردن ایمپلنت، دو روش رایج وجود دارد. یکی از این روش‌ها استفاده از دستگاهی به نام “تروث بر” (Trough Bur) است که برای برش بخش کوچکی از استخوان (حدود 0.5 تا 1.0 میلی‌متر) طراحی شده و به آزاد شدن تنش از روی ایمپلنت و تسریع در خارج کردن آن کمک می‌کند. روش دیگر استفاده از دستگاه پیزوالکتریک (Piezo-electric) است که با استفاده از انرژی مافوق صوت به آرامی استخوان اطراف ایمپلنت را خالی کرده و آن را آزاد می‌کند.
پیشرفت‌های جدید در روش‌های درآوردن ایمپلنت شامل استفاده از کیت‌های مخصوص برای خارج کردن ایمپلنت‌های شکست خورده است که همراه با سایر تکنیک‌ها و برنامه‌ریزی دقیق جراح، بهترین راه‌حل‌ها را برای این کار ارائه می‌دهند. با این حال، هیچ روش کاملی برای برداشتن ایمپلنت‌های شکست‌خورده وجود ندارد و مهارت و تجربه جراح در استفاده از این ابزارها تاثیر زیادی بر نتیجه نهایی دارد.
آیا بعد از خارج کردن ایمپلنت کاشت مجدد ایمپلنت امکانپذیر است؟
بله، در برخی مواقع، ایمپلنت جدید می‌تواند بلافاصله به جای ایمپلنت قبلی و همراه با فرآیند پیوند استخوان قرار گیرد. این روش هم در زمان بهبودی صرفه‌جویی می‌کند و هم نیازی به جراحی مجدد ندارد، که منجر به کاهش هزینه‌ها می‌شود. اگر ایمپلنت قبلی اندازه مناسبی نداشته باشد، می‌توان آن را به راحتی تعویض کرد. در صورتی که حذف ایمپلنت باعث ایجاد حفره بزرگتری در استخوان فک شود، جایگزینی ایمپلنت جدید پیچیده‌تر می‌شود. در این حالت، باید ایمپلنت با دقت برداشته شود تا امکان انجام پیوند استخوان و بهبود وضعیت استخوان فراهم گردد. پیوند استخوان برای ایجاد یک جایگاه مناسب برای ایمپلنت جدید و تقویت استخوان در آینده صورت می‌گیرد.
پیشنهاد پیوند استخوان برای نگه داشتن ایمپلنت دندان یکی از موضوعات چالش‌برانگیز در دندانپزشکی است. در مواردی، پیوند استخوان باعث جلوگیری از شکست ایمپلنت و رشد استخوان جدید اطراف آن می‌شود. با این حال، احتمال موفقیت این روش بین ۸ تا ۲۵ درصد است و ممکن است خطر آلودگی و بروز بیماری پری ایمپلنتایتیس افزایش یابد. در برخی مطالعات، رشد استخوان در اطراف ایمپلنت مشاهده شده و در صورت رعایت بهداشت دهان، ایمپلنت می‌تواند مدت طولانی مورد استفاده قرار گیرد.
تحقیقات نشان می‌دهند که استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها و تکنیک‌های ترمیم سطح ایمپلنت می‌تواند موثر باشد، اما ویژگی‌های سطحی ایمپلنت‌های مختلف، نوع شکست، میزان تحلیل استخوان، بهداشت دهان، وضعیت سلامت عمومی و عادات بیمار عواملی هستند که باید در نظر گرفته شوند.
عوارض درآوردن ایمپلنت دندان
درآوردن ایمپلنت های دندانی به طور کلی یک فرآیند پیچیده و دشوار نیست، اما ممکن است برخی عوارض جزئی به همراه داشته باشد. یکی از شایع‌ترین عوارض این فرآیند، ایجاد درد و ناراحتی در ناحیه اطراف ایمپلنت است که معمولاً به صورت موقتی و قابل کنترل با داروهای مسکن بهبود می‌یابد. در موارد نادر و شدیدتر، ممکن است مشکلاتی همچون تحلیل استخوان و یا ایجاد ریزترک‌هایی در استخوان فک نیز مشاهده شود. این موارد ممکن است نیازمند درمان‌های اضافی برای ترمیم استخوان یا پیشگیری از مشکلات بیشتر باشند.
اگر درآوردن ایمپلنت ضروری باشد، دندانپزشک ابتدا وضعیت بیمار را به دقت ارزیابی خواهد کرد تا با توجه به نوع ایمپلنت، موقعیت آن و سلامت عمومی دهان و دندان، مناسب‌ترین روش برای برداشتن ایمپلنت انتخاب شود. هدف اصلی دندانپزشک در این مرحله، کاهش هرچه بیشتر آسیب‌های احتمالی به بافت‌های اطراف و اطمینان از بازگشت بهبودی سریع و بدون مشکل است. این فرآیند ممکن است شامل استفاده از روش‌های پیشرفته مانند لیزر یا تکنیک‌های جراحی دقیق باشد تا کمترین آسیب به استخوان و لثه وارد شود.
آیا خارج کردن ایمپلنت درد دارد؟
ممکن است که فرآیند درآوردن ایمپلنت دندانی برای برخی بیماران نگران‌کننده باشد، اما اکثر متخصصان این کار را با مقایسه درد آن با دردی که بیمار هنگام کاشت ایمپلنت احساس می‌کند، توضیح می‌دهند. در بسیاری از موارد، برداشتن ایمپلنت به اندازه‌ای ساده است که می‌توان آن را تحت بی‌حسی موضعی انجام داد و بیمار درد چندانی احساس نخواهد کرد. با این حال، شدت درد و پیچیدگی فرآیند برداشتن ایمپلنت به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله مدت زمانی که ایمپلنت داخل دهان بیمار باقی مانده است و چگونگی پیوند آن با استخوان فک. به‌طور کلی، اگر ایمپلنت مدت زیادی در محل خود قرار داشته باشد و به طور کامل با استخوان فک جوش خورده باشد، ممکن است برداشتن آن به زمان بیشتری نیاز داشته باشد و کمی درد و ناراحتی بیشتری نیز ایجاد کند. بنابراین، توصیه می‌شود که قبل از انجام هر گونه اقدام، متخصص دندانپزشکی وضعیت دقیق ایمپلنت را بررسی کرده و راهکار مناسب را برای هر بیمار انتخاب کند.
هزینه درآوردن ایمپلنت
هزینه درآوردن ایمپلنت های دندانی بسته به شرایط مختلف، متغیر است. در حالت شکست زودهنگام، هزینه معمولاً کمتر از شکست دیرهنگام است، زیرا فرایند برداشتن ایمپلنت در این حالت ساده‌تر است. همچنین اگر ایمپلنت خود را در همان مطبی که کاشت آن را انجام داده‌اید بردارید، ممکن است هزینه کمتری داشته باشد.
اقدامات بعد از خارج کردن ایمپلنت دندان
مراقبتهای پس از درآوردن ایمپلنت های دندانی مشابه توصیه‌های بعد از کاشت اولیه هستند.
در این مدت، تنها مایعات سرد بنوشید و از خوردن غذا تا زمان اثرگذاری داروی بی‌حسی خودداری کنید. همچنین از لمس ناحیه آسیب دیده با زبان یا انگشتان خود پرهیز کنید. در دو روز اول بهتر است استراحت کنید و از ورزش یا وارد آوردن فشار به خود جلوگیری کنید.
برای کاهش خطر عفونت و تسریع روند بهبودی، پزشک ممکن است برای شما آنتی‌بیوتیک تجویز کند. بسیار مهم است که این داروها را دقیقاً مطابق با دستور مصرف کنید.
زمان بهبودی بعد از برداشتن ایمپلنت‌های دندانی حدود ۵ روز است. ممکن است در این مدت مقداری درد احساس کنید که برای مدیریت آن می‌توانید از مسکن‌های بدون نسخه استفاده کنید. یکی از چالش‌های اصلی در این مرحله تصمیم‌گیری در مورد چگونگی پر کردن جای دندان از دست رفته است.
